Iedereen weet zich nog wel te herinneren, de grote brand die in de nacht van 21 december op 22 december plaats vond. Voor de mensen waar het geheugen even van moet worden opgefrist, zie deze link:
http://www.hartvannederland.nl/nederland/zuid-holland/2015/brand-verwoest-paardenschuur-stellendam/
Ik had net vakantie en sliep op het moment van de brand niet thuis. Die ochtend zou ik mijn auto in de garage brengen en sliep die nacht al wat onrustig. Ik werd wakker en keek automatisch op mijn telefoon. Allemachtig, wat gebeurd hier!? Te veel gemiste oproepen, berichten, appjes. Er is brand bij jou, je woont toch nog in Stellendam? Ik Internet opgestart en vond niet veel dan een transformatorhuisje in brand. Paar tellen later ging de telefoon, een oud collega, die chauffeur is belde dat er echt een grote brand was.
In een soort van shock in de auto gestapt en vol gas naar “huis”. Onderweg probeerde ik wat stalgenoten te bereiken, dit tevergeefs! Ondertussen ook mijn moeder even op de hoogte gesteld. Geen idee wat ik precies zou aantreffen…
Waarom ik hier nu over begin? Ergens zit het voor mij nog heel diep en als mensen er naar vragen doet het zeer! Waarom? Dat zal ik hieronder proberen uit te leggen. Ik stond toen de brand uitbrak en ik polshoogte ging nemen binnen 5 uur op straat! En dat 3 dagen voor kerst.
Rectificatie
Zoals jullie in de link kunnen zien staat er bij dat Pierre Kooijman de paarden heeft gered. Best grappig, want Pierre woont in Berkel en dus niet naast mij zoals het artikel suggereert. Daar woont namelijk Richard, een man waar weinig van bekend is en die ook niet graag in beeld kwam toen SBS6 kwam filmen. Hij wil niet gevonden worden door zijn ex vrouw, vreemd verhaal .
Er waren een aantal vriendinnen, die mij fantastisch en liefdevol hebben bijgestaan. Die gezorgd hebben voor oplossingen en nog een poging hebben gedaan tot rectificatie, maar tevergeefs! Of dat pijnlijk is? Ja best wel!
Dakloos
Aangezien er door de brand asbest was vrijgekomen, mochten we het terrein niet meer op. Ik begreep dat de paarden in de wei liepen. De brandweer sommeerde mij dat ik beter gewoon even “mijn ding” kon gaan doen en als ik mijn huisje in kon dat ik dat te horen kreeg.
Ondertussen heb ik mijn auto naar de garage gebracht, en toen was het afwachten.
Ik hield contact met een van de meiden en vroeg haar hoe de situatie was. Om 10 uur kreeg ik een berichtje dat ik mijn huis in mocht. Ik ben meteen gaan kijken. Daar aangekomen, kreeg ik door de meiden van stal te horen dat ik “op straat stond” want als de eigenaar terug kwam moest ze toch onderdak hebben! Dit viel even rauw op mijn dak, ik weet van niks, hoe zit dit? Ik moest wachten, omdat Pierre en Richard naar het ziekenhuis waren om Pierre zijn moeder in te lichten. Rond de middag waren ze terug en ben ik meteen naar binnen gelopen. Daar kwam de verzekeraar aangelopen en die zei meteen: “meid ik hoorde dat je op straat gegooid bent, let je wel op dit kan niet zomaar”. Klinkt even rot maar weet het niet beter te brengen zei hij. Pierre vroeg ondertussen aan mij wat er was. Nou, ik hoorde van de meiden van stal dat ik er uitgegooid wordt, dus hoe zit dit? Ja dat gelul meteen, zei hij. Ja heel vreemd is het niet maar het was normaal geweest als je mij eerst zou bellen, toch? Ja maar Richard zei dat je wel ergens anders onderdak kan vinden? Pardon? Ik woon hier al een poosje, niks aan de hand, betaal op tijd en nooit geen gezeur!
Nu had hij mij precies waar hij mij hebben wilde. Richard is namelijk al een paar keer begonnen of ik niet ergens anders kon gaan wonen, want het huisje waar ik in zat beviel hem duidelijk goed en hij heeft kinderen en ik had een extra kamer! In al die tijd zijn de kinderen nooit langs geweest dus waarom ruilen? Ik woonde hier eerder en heb nooit maar dan ook nog nooit eerder last gehad van mijn vorige buurmannen.
Nou daar stond ik dan, buiten op straat. Kapot van verdriet! 3 dagen voor kerst, DAKLOOS! Je wilt niet weten hoe rot ik mij gevoeld heb, hoe je alles moet regelen. Onderdak voor spullen, zelf onderdak. En ja ik ben gewezen op het feit dat zij mij niet zomaar uit huis mogen zetten omdat ik een contract had, maar goed ik ken ze, en aangezien ik op vakantie ging moest het maar geregeld worden. Blijven zou geen optie meer zijn. Zeker niet na al het voorliegen. Ondertussen deed meneer schijnheilig, bah wat heb ik daar een hekel aan zeg!
Niet veel later kwam er iemand van stal oprijden die bij Van Der Helm dekens, voer en allerlei andere dingen had gehad. Ze vonden het zo erg dat de stallen waren afgebrand. Heel lief van Van Der Helm, maar de stallen zijn allemaal nog in tact! Er zijn zelfs spullen gered maar ondertussen wordt er wel een oproep gedaan wie heeft er spullen voor deze meiden, want het is zo zielig.
Juist, en daar gaat het mis! Dat ik binnen 5 uur dakloos ben, daar hoor je niemand over! Ik heb, op 2 personen na, niemand van hun gehoord, meid vervelend, gaat het goed met je? Helemaal niks! Zelfs met inpakken kwam er niemand naar mij toe, nee ze stonden lekker met elkaar te kletsen inclusief Richard. Weer zo’n pijnlijk moment en waarom vraag ik mijn af! Na alles wat ik voor hun gedaan heb, voeren, buiten zetten, binnen zetten, ze in de gaten houden etc. kan er geen greintje empathie vanaf.
Ik begreep dat de schuur afgebroken is, maar dat alle stallen nog gewoon staan! Of ik er zelf ben gaan kijken? Nee, ik mijd deze weg, wil er niet langs rijden. Het is nog te vers..
Waarom ik dit schrijf? Ik moet het kwijt, soms vragen mensen nog of ik daar woon of wat er gebeurd is. Het blijft pijnlijk en afschrijven werkt soms gewoon het beste. En ja, ik heb getwijfeld of dit de juiste keuze is. Ik wijs verder naar niemand, geef niemand de schuld maar een beetje empathie had fijn geweest.
Ondertussen gaat het leven gewoon door. Gelukkig wel! Het gaat goed met ons (Hailey en ik) we vermaken ons prima en zijn lekker druk. En de tijd heelt de wonden zeggen ze toch..
jierga's blog 